Ik had even mijn ogen dicht geknepen voor al die spullen die nog stonden in mijn appartment. Ik had letterlijk de deur van de kelder dicht gehouden. Ik was even buiten, niet thuis. Ik was aan het genieten van mijn nieuwe relatie. Ik was aan het rondkijken in Brabant. In Gilze waar ze woorden zeggen zoals ‘germ’ ‘ons mam en pap’ ‘sauwelen’ houdoe en dringerrinneke. Waar er altijd wel een feestje is en al is er geen feestje ze zetten in ieder geval de statafels neer.
Nu ik hier weer in mijn eigen huis sta houd ik opeens heel veel van mijn blauwe muur, van het geroezemoes van buiten. Van de stad. Van Rotterdam. Van de ruimte in mijn woonkamer. Want ondertussen sta ik officieel in geschreven in de gemeente Gilze-Rijen. 'Welkom mevrouw Wang' stond er. Niet alles ging in éne keer goed. Net als de gemeente was ikzelf de draad ook een beetje kwijt. Ik kijk naar al achter gelaten verf in de oneindige hoeveeelheid plastic tassen. Bakken en tubes vol met verf staan nog van meneer Wang in de kamer. Ergens in de kelder komt tussen de vuilniszakken een fiets te voorschijn, een boksbal.
Maar ik heb besloten. Vanaf 2020 ga ik meer uren werken. Drie dagen. Ik ga ook meer schrijven. Meer content maken. Meer zichtbaar online. Gaan we het huis aanpakken. Dat gaan we doen in 2020. Lekker alles aanpakken.
Mijn thuis is toch mijn thuis niet meer. Het hoort niet meer bij mij..of? Even kijk ik uit het raam. Naar de kleurtjes van het Hotel-Restaurant Bazar. Ga ik dit allemaal echt opgeven?
Ik kijk naar de keuken. Die moet anders. Eruit. Welke kleur? Hoekje om of niet? Wil je vriescombi? Wat wil je voor die verf hebben? We hebben zaterdag een verjaardag.
Ergens tussen een verjaardag en een keukenafspraak in schreeuw ik: "Ik kan het niet meer aan! Ik kan dit niet. Niet alléén. Ik kan dit tempo niet bijhouden! Ik kan niet elke keer met jou mee. Ik ben dol gelukkig met je. Maar ik weet even niet waar mijn huis is? Is het hier in Rotterdam? Is het in de dagen dat ik werk en bij mijn ouders ben in Poortugaal? Is het bij jou? Waar is mijn thuis? Waar ben ik? "
Ik was zo aan het genieten en ik weet even niet hoe ik in deze chaos ben beland. Opeens staat niets goed. Dat stomme kastje wat ik van mijn huis naar het zijne heb meegenomen staat opeens enorm raar. Hij heeft bijvoorbeeld geen eens een blauwe muur.
Ik heb natuurlijk in deze tijd qua schrijven ook geen letter op papier gekregen. Ik ben niet zichtbaarder maar onzichtbaarder.
Ik word wakker en ik ben doodop. Ik grijp naar mijn hoofd en borst. Stiekem doe ik iets wat ik in mijn angstige tijden deed. Grijpen naar mijn hals om mijn hartritme te checken. ‘T tolt allemaal even in mijn hoofd.
“Vandaag ga ik niet werken.” App ik naar mijn vriend. Binnen een paar seconde appt hij terug: “Mag ik vanavond langskomen?”
En dan, dan is alles klaar en weet ik het weer.
Ik leg mijn hand op mijn hart. Adem uit. Vandaag doen we even niets. Het hoeft niet. We hoeven geen beslissingen te maken. We hoeven niets in te ruilen of op te geven. Ik krijg juist dingen terug. Misschien niet op de manier zoals ik had gedacht want ik had mij nooit kunnen bedenken dat ik in Brabant zou gaan wonen. Ik bedoel een paar jaar geleden durfde ik de straat niet uit. Al zeker niet in de stad. Zo erg genoot ik dus van dat stadse leven.
Wat ik nu krijg is liefde. Maar echte liefde. Niet die uit angst of welke andere reden dan ook , nee echte liefde. Binnen enkele seconden.
Sinds ik het besluit heb gemaakt klaar te zijn met ongelukkig zijn, kwam Maikel en Gilze en Brabant, een nieuwe familie en feestjes en avondjes NAC. Ja, t’is anders. Maar anders betekent niet slechter. Ik ben zelf potverdorie met een driekamerig aan de rechterkant zittend hart echt heerlijk anders. Dus ik stop maar even en laat mijzelf liefdevol bedenken: Waar zijn wij nou helemaal mee bezig? Wat is belangrijk? Niet echt die kleur van de keuken toch? Nee toch. Gekkie. Ik haal mijn hand snel weg van mijn hals want ik weet echt wel dat mijn hartje goed klopt. Ik hoef het niet te checken. Ik voel het. Ik vertrouw het. Ik leg mijn hand van hals naar mijn hart. “Sorry ik was je even vergeten.” Fluister ik
Maikel staat voor de deur en ik doe open. “Voel je je beter?” Vraagt hij Ik omhels hem “Ja. Alles is goed”
Dit bericht delen is lief. Word ik heel blij van en mag altijd . Mijn dank groot. Ik niet.
Liefs XOXO Manon
Dit artikel verscheen eerder in de Sinus
Comments