Ik ben er stil van geworden. Eigenlijk word ik al een hele tijd wakker met een verdrietig gevoel. Met zo’n knoop in mijn maag wanneer ik naar de wereld kijk. Hoe we 1,5 jaar na C met elkaar omgaan. Wijzend naar elkaar, vriendschappen gaan kapot, familie’s staan lijnrecht tegenover elkaar. Het voelt alsof we het lontje kwijt zijn, want ik kan het niet eens meer een korte lont noemen, de lont is weg en eenieder staat direct in vuur en vlam.
Ik weet nog dat ik 1,5 jaar geleden hysterisch huilend thuis kwam omdat ik bang was voor wat er zou gaan gebeuren. Ik als ex -vrouw van een Chinese man jammerde: Ik wil niet opeens in een andere wereld zijn wakker zijn geworden, een soort van China en niets hebben gedaan. Ik wil gewoon mijn dingen blijven doen. Hele normale dingen zoals naar een stadion gaan, uiteten, dagjes weg, een theatershow bekijken, naar de bioscoop. De normale dingen van het leven.
Zo’n vaart zou dat niet lopen werd er gezegd. Dat zou echt nooit gebeuren want dat zou toch echt belachelijk zijn. Precies, en ik weet niet hoe we van daar gegaan zijn naar: Het is allemaal dikke vette prima om mensen buiten te sluiten. Om te testen bij een kopje thee in een restaurant drinken een filmpje kijken met je vrienden in de bioscoop. Ik wil gewoon ook bij een restaurant een momentje voor mezelf kunnen hebben om naar mijn eigen gezeik te luisteren.
Het maakt mij verdrietig te zien en te voelen dat jij bang geworden bent voor mij. Omdat mijn gezondheid opeens gemeten wordt aan een vaccinatie. Maar ik zie geen weegschalen bij de ingang staan, of een bloeddrukmeter. We nemen geen test af om te zien hoe zit met al je vitamines, je ijzer, je hoeveelheid zuurstof. Weet je wel, dingen die echt nog eens kunnen zien hoe het gesteld is met jou lichaam en gezondheid.
Ik weet nog dat ik huilend de kamer door liep, tranen over mijn wangen: “Maar ik ben nog nooit zo gezond geweest. In heel mijn leven ben ik nog nooit zo fit geweest. Ik heb van alles gedaan om te werken aan mijn voeding en conditie. Voor wat? Zodat ik nu niet naar buiten mag. Zodat jij nu bang bent voor mij? Dat ik mij nu moet gaan bewijzen met een test? En zegt zo’n test echt iets over mijn gezondheid? Zegt het iets over mij? Over wie ik ben? Gewoon als mens. Over hoe ik jou behandel? Hoe ik met jou omga? Gaat het daar niet om in het leven? Hoe we met elkaar zijn? Hoe we elkaar behandelen?
Als jij nu kijkt naar hoe we elkaar behandelen, hoe we tegen elkaar doen,
wordt jij dan vrolijk? Ik word er stil van.
Als je mij kent dan weet je dat ik geboren ben met een driekamerig aan de rechterkant zittend hart. Dat ik uit angst voor de dood ja-ren heb binnen gezeten, bang voor nog een ritmestoornis en mijn lichaam want wat als...
In het begin van de Coronatijd sprong ik even terug in diezelfde angst, toen niemand nog wist wat the fuk Corona nou was. Het was in de tijd dat het zomaar zou kunnen dat je Covid ook over kon dragen via papier. Dus wanneer de pakketbezorger langs kwam deed ik plastic handschoenen aan, nam het pakket aan en liet het zeker eerst twee dagen staan. Ik zette het stoute pakket eerst twee dagen in quarantaine.
Ik zie veel overeenkomsten met de tijd toen ik uit angst binnen zat, bang voor nog een
ritmestoornis, bang voor mijn hart hart en deze Covidtijd. In beide gevallen kwam er een moment ergens op die bank waarin in ik mij afvroeg: Waar ben ik nou helemaal mee bezig? Hoe wil ik leven? Hier binnen zittend op de bank? Wordt dit mijn leven? Plastic handschoenen aan want ik bang geworden voor een kartonnen doos?
Een andere overeenkomst is, dat toen ik in een periode bijna elke week een ritmestoornis had en medicijnen waarvan ik stoned werd mij ging afvragen: Wat kan ik zelf doen om mijn conditie te verbeteren? Ikzelf? Niet zozeer omdat de dokter per definitie ongelijk heeft, of omdat ik altijd contra wil zijn, maar omdat ik beide kanten ken: Ik heb een enorm succesvolle operatie gehad en ik ben ook enorm ziek geworden van geforceerde medicijnen waardoor ik dus nooit iets direct voor de waarheid aan neem, maar als optie. De optie van: Zou dit goed zijn voor mij en mijn lichaam? Is dit echt het beste wat ik mijzelf kan geven? Dat betekent ook wel eens (in mijn geval vaker wel dan niet) dat het wat anders kan zijn dan de dokter (de ouder, de regering) voorschrijft.
Ook in deze C-tijd ging ik op onderzoek uit omdat voor mij mijn gezondheid geen kleine moeite is. Ik heb hard gewerkt om mijn conditie te krijgen zoals hij is. Gekke Henkie die mij daar nog vanaf brengt. Ik heb de dood al wel eens eerder aangekeken. Ik heb die angst overwonnen en ik geloof ook met een driekamerig hart in mijn lichaam. Er zijn heel veel onderzoeken te lezen niet door de ”wappie” maar door virologen, doktoren wetenschappers die iets anders zeggen.
(*1,2 Voor de liefhebber: Bekijk hieronder de intervieuws van Prof Vaccin Viroloog Theo Schetter en Gezondheidswetenschapper Sam Brokken)
Waarom kunnen we een second opinion aanvragen? Zelfs doktoren zijn het niet met elkaar eens. Waar ik alleen maar mee wil zeggen: Zou het kunnen zijn? Nadat er berichten komen van: Het beschermt 100% nee 90% nee toch 70%. Met maar 1 prik ben je er vanaf, ohnee toch twee, drie,vier, vijf, zes. Dat ook hier andere opties mogelijk zouden zijn? Heb jij ooit een seizoen van Wie is de Mol gezien waarbij iemand gewonnen heeft met de tunnel visie?
(*3 een artikel over meerdere opties)
Nog een overeenkomst in de tijd van mijn ritmestoornissen en de C-tijd; Op een moment kwam ik van die bank af en nu gooide ik mijn plastic handschoenen uit, mondkap af. Ik ging als officieel hoog risicogroep zelf mijn boodschappen weer doen, winkel in, winkel uit. Naar de Efteling. Ik knuffelde met mensen. Ik bleef werken aan mijn conditie en liep meer dan 10.000 stappen per dag. Ik nam extra vitamine D, C, zink, maakte smooties, salades. Omdat ik ongeacht Corona of niet bezig ben de beste versie van mijzelf te maken. Deze hoge risicogroep dame heeft heel dit 1,5 jaar geen ene verkoudheid gehad, geen griep, al jaren niet. Geen één! (Lees dat nog eens).
Ik gaf mensen zelfs een kus op de wang, ik ging naar hotels en ook nog eens bij een theatershow zitten. (Wel onderzocht of er goede ventilatie was want Ventilatie is cruciaal lees dit bij *4)
Maar om Guido Weijers te Quoten: "Wil je tot je 80ste in veiligheid (binnen) leven (met een
Testlocaties/checkpoints overal?) of wil je in vrijheid leven met alle risico’s van dien?"
Ik ben eigenwijs en daar ben ik helemaal okej mee. Want uiteindelijk ben ik uitgekomen bij niemand anders dan mijzelf, niet de overheid, niet de dokter maar: mijn hart. Ik was even overal stil van geworden maar mijn hart verdient het niet om stil te zijn. Als je een stil hart hebt, een vlakke lijn dan gaat het pas echt niet goed. Mijn hart verdient het niet om niet gezien te worden.
Ik neem wel eens een risico maar nooit zonder mijn hart. Ik neem altijd mijn hart mee. Ik doe alles vanuit mijn hart. Ik hoop dat jij daar niet te bang van wordt want ik wil niet hard tegen hard. Ik wil ook jouw mooie hart zien. Ik wil niet alleen leven met mijn hart maar ook samen met die van jou.
En ik hoop dat we dan over een tijdje van harte kunnen lachen en tegen elkaar zeggen:
“Weet je nog die tijd dat we een pakketje aannamen met plastic handschoenen en het dan lieten staan?”
Licht kan niet schijnen zonder donker.
Liefs xoxo Manon
Voor de liefhebber heb ik hier wat links gezet, lees en bekijk ze niet vanuit een voor of tegen maar vanuit openheid:
*1
Intervieuw met Gezondheidswetenschapper Drs. Sam Brokken:
* 2 Interview met Vaccin Viroloog Prof. Drs. Theo Schetters:
*3 Immuumsysteem en steeds meer berichten over zieke dubbel gevaccineerden:
*4 Ventilatie is cruciaal:
*5 Bang voor ongevaccineerden en overvolle IC’s?