Sinds ik mijn nieuwe relatie heb met mijn aller liefste Brabo zijn er zoveel dagen waarop ik denk: Omekot mijn leven totaal veranderd. En wat prijs ik mij rijk met dat hij mijn leven in is gekomen.
Al hoor ik mijzelf geregeld zeggen wanneer we een stukje aan het lopen zijn: “Liefje, ik loop niet zo snel als jij.” Want ook in een nieuwe relatie is het aanpassen. Waar ik op onze eerste date nog wat bang was een lang stuk te lopen. (Ik kwam uit een huwelijk van 10 jaar en in de laatste jaren had ik ritmestoornis naar ritmestoornis. Zat ik alleen maar binnen. Binnen. Binnen en nog eens binnen. Alleen) Ondertusssen lopen mijn vriend en ik samen kilometers weg. Buiten. Samen.
Hij neemt mij overal mee naar toe en wil mij overal bij hebben.Wanneer ik naast hem wakker word of in de auto naast hem zit; kijk ik naar zijn mooie gezicht en zijn manen en denk:. Wat een mooie reis is dit met jou. Wat fijn dat we samen zijn. Dit samen mogen doen. Want al kijkt hij soms even achteruit wanneer hij toch nog te snel loopt. Hij zegt dingen zoals: “Goed gedaan liefje,je bent nu toch al weer verder gekomen dan eerst? We doen het samen. Ik ben toch altijd bij jou? Je bent niet meer alleen.”
Ik ken geen eenzamer gevoel dan je alleen voelen in een relatie, welke relatie dan ook. Het gevoel dat ik alles bloot heb gegeven en daar niet zorgvuldig mee om wordt gegaan. Ik laat niet zo graag de kant zien van mijn hart dat een beetje meer hulp nodig heeft of extra rust momenten. Die net wat anders is dan andere, dat laat ik toch liever achterwegen of privé. De extra rustige zachte aanpak in plaats van de harde. Ik ken beide kanten heel goed.
Ik heb op bed gelegen met hevige ritmestoornissen met een (eerdere) andere partner naast mij die zei: “Je hebt de stoornis zelf veroorzaakt, dus je lost hem ook zelf maar op.” Ik kreeg geen knuffel. Wat Het enige wat ik wilde. Ik kan stoer doen en zeggen dat mijn hart het mooiste is aan mij. Dat vind ik ook, Maar ik ben ook vaak genoeg verrast door bijvoorbeeld die ene leraar op school wanneer ik zei dat ik niet meer kon en mij uiteindelijk in het natte gras liet liggen. Mensen die mij op mijn woord niet geloofden. Zeiden: “Ik ben ook wel eens moe” Maar moe betekend bij mij vaak: Er zit niks meer in. Niks, noppes. Nada. Verrast door die ene vriendin waarvan ik dacht heel mijn hart met al zijn mooiheid,kracht maar ook al zijn onzekerheid, gevoeligheid en angst had bloot gegeven en ze dan toch uiteindelijk finaal over mijn hart heen walste. Het is er beide. Kracht en onzekerheid. Mooiheid en angst.
Mijn mooie gevoelige hart is door woorden en gebeurtenissen geraakt. Misschien wat eerder en harder dan andere met zijn drie kamers in plaats van vier. Hartzaken worden door het hart niet zo snel vergeten. Door al die de ervaringen van het leven is mijn hart toch altijd nog steeds wat op zijn hoede om het helemaal te durven laten zien. Ook die kant wanneer ik op de bank lig en echt alleen maar moet slapen en bijkomen. De oplader in. Die van mij kant die anders dan anders is. Dat helemaal bloot geven voelt soms zo naakt dat ik toch een beetje bang ben dat jij zult lachen, wanneer ik alles laat zien . Omdat het anders is. Anders zijn is mooi. Tegelijk is het toch anders.
In mijn nieuwe relatie kwam er voor mij samen met een nieuwe vriend een hele nieuwe vrienden groep bij. Daarna kwam Corona. Dat was in ene even veel voor mijn hart. En werd de les die mijn hart mij leerde net voordat Maikel mijn leven ik kwam nog belangrijker. Mijn hart leerde mij een mooie liefdesrelatie te hebben met degeen die het meest belang is. De relatie met mijn hart zelf.
Want wat ik leerde was dat mijn hart mooi is, maar dus ook gevoelig. Het emmertje (met stress/emotie/fysiek)
is veel sneller vol. Woorden, gebeurtenissen kunnen zorgen voor hevige korstsluiting in de vorm van ritmestoornissen, migraine, overgeven, niet kunnen praten. Het vraagt echt om extra lief zijn. Lieve woorden. Ik leerde dat dat echt het verschil maakt. Wanneer je lief praat in plaats van boos of hard. Liefkozend zoals je zou doen tegen een klein meisje of jongetje wat valt op zijn of haar knie. “Ach liefje kom maar hier ik troost je”. Of “wat een prachtige tekening wat heb jij dat fantastisch gedaan.” Lief zijn. Voor jezelf. Wat er ook gebeurd bij het hart blijven. Jouw hart. Grenzen stellen. Grenzen stellen is echt een (groot) deel van zelfliefde) Doen wat mijn hart echt nog heeft. Of dat nu is extra slapen, een serie kijken. Beetje Qi Gong. Liggen op mijn rug, handjes op de buik en adem halen. Een lekkere goeie jankbui ofzo. Hoe het er ook uit ziet. Liefde en aandacht voor het hart. Het is soms lastig. Want mijn hoofd wil nog vaak alles. Maar alles is echt heel veel. Mijn driekamerige hart houdt van gedoseerd. Beetje bij beetje.
Mijn hoofd dacht dat ik misschien nog niet klaar was. Maar op onze eerste date pakte ik tijdens onze korte wandeling zonder er over na te denken zijn hand vast. Verbaasd zei hij:
“Ja wil je al mijn hand vasthouden?”
Ja mijn hart wil jou vasthouden. Vasthoudend aan hem. Liet hij mij zien wat stiekem al in mijn hart zat. Wat het verschil maakte, Hij deed het met liefde.
Liefs XOXO Manon
Dit artikel verscheen eerder in de Sinus het ledenblad van de patiënten vereniging aangeborenhartafwijking.