Dries Roelvink zei in één van de afleveringen van de Roelvinkjes (En ja, ik kijk wel eens naar de Roelvinkjes): “De griep, ziek zijn, is gewoon een emotie. Die kun je uitzetten.” Prachtige uitspraak, vond ik dat.
Hij heeft ook nog een hele mooie metafoor over het opwaartse en neerwaartse spiraal waar je in kunt zitten, maar voor nu wil ik het houden bij de emotie die je uit kunt zetten.
Want in de weken dat het zo rond en ver boven de dertig graden was, moest ik hier vaak aan denken. Ik besloot om juist in die tijd de filosofie van Dries uit te proberen.
Dus blijf ik, tijdens de dagen met wat graden meer gewoon sporten want: Hitte is een emotie en die zet ik uit. Onder sporten versta ik trouwens: Een muziekmix opzetten van zo’n twintig a dertig minuten, door de kamer dansen en hier en daar sporadisch een oefening doen voor een bepaald lichaamsdeel.
Ik blijf ook gewoon in ons appartement in de stad, al hangt er duidelijk een benauwende hitte, wordt zelfs het water uit de kraan niet koud en weet ik van gekkigheid niet hoe ik moet liggen met slapen. Meer kleding kan namelijk niet uit. Meer lakens kunnen niet van me af. Maar daar voel ik niets van, want hitte is een emotie en die heb ik uitgezet.
Ik ga op visite bij de verjaardag van mijn oma; zo’n twaalf man in een niet hele grote ruimte zonder airco, terwijl een familielid vlak bij mijn gezicht wappert met een waaier voor een soort van windje. Maar, het is niet warm, want hitte is een emotie. En die staat? Juist...Uit!
Even lijkt het dan echt te werken wanneer er op een zomerse avond, waarbij het overdag boven de dertig graden was er opeens een heerlijke wind te voelen is. Net voordat ik met mijn vader naar buiten wil stappen om in ieder geval een vreugde dansje te doen, reikt hij mij zelfs een jas aan. Een jas! Ik giechel terwijl ik hem aantrek. Want, hoe raar is het dat je eerst nog zit te puffen van de hitte en je een paar uur later echt lange mouwen nodig hebt?
Mijn vader en ik beginnen aan ons loopje over één van de dijken van Poortugaal. Waarna we het dorpje in lopen en ongeveer een klein uurtje later zijn we weer op terug weg richting huis. Mijn vader draait een paar keer in het rond, turend naar de hemelsblauwe lucht. Met zijn hand boven zijn ogen zoekt hij die helikopter. Die ene die hij al de hele de tijd hoort maar niet kan vinden. “Nou," zegt hij en zet zijn armen in zijn zij. "Ik zie hem echt niet!”
Dan, een paar stappen verder gebeurd het. Plots grijp ik met beide handen mijn vader vast. Het gebeurd zo snel. De duizeling. Lichtheid in mijn hoofd. De zwakheid in mijn benen. Opeens weet ik niet meer hoe ik moet staan zonder dat ik iemand vast kan houden.
“Wat is er?” Mijn vaders ogen kijken mij geschokt aan.
Ik open mijn mond, maar ik hoor er nog niets uitkomen. Langzaam komt er dan toch een woord: Dui.Ze.lig. Meer komt er niet. Maar dat hoeft ook niet want mijn vader heeft al besloten dat ik moet gaan liggen en mijn benen iets omhoog moeten. Dat had hij ergens gelezen, dat je dat moest doen als je flauwvalt. Ook wanneer je net niet letterlijk plat valt, maar bijna.
Hier? In deze woonwijk? Liggen? Op de stoep? Zijn dingen die dan op rare wijze nog wel door mijn hoofd schieten. Ik red het om toch een paar stappen te zetten tot aan de overkant. Daar is een vijver met een soort van prieeltje erin of erop. Ik heb het altijd een schattig en verwarrend ding gevonden. Schattig omdat het gewoon wel schattig staat, verwarrend omdat het niet duidelijk is hoe je er komt en wat je er dan op zou kunnen doen. Ik heb er ook nog nooit iemand op gezien.
Maargoed, ondertussen ik lig nu, in het beetje droge gras bij het water. Ik lig en kijk naar boven, naar de blauwheid van de lucht, een wolk, de boom en zijn lange slierten van bladeren die boven mijn hoofd zwieren, wiebelen en draaien. Mijn vader staat aan mijn voeteneind en tilt mijn beide benen iets op. Ineens besef ik mij weer dat ik mijn zwarte tule rok aan heb, die nu, door de zwaartekracht bij het optillen van mijn benen lekker omhoog glijdt. Mijn vader heeft vast wel eens een charmantere kant van mij gezien. Hij pakt mijn benen nogmaals beet en houdt ze dan wat hoger, dan weer iets lager, heel dicht bij de grond en weer wat omhoog.
“Zo, beter?” Vraagt hij.
Uiteindelijk komt mijn moeder ons met de auto ophalen en éénmaal thuis ga ik zitten op het puntje van de bank. Vooral omdat dit het eerste is wat ik kan bereiken. Ik krijg een stuk slagroomtaart die ik naar binnen prop, drink grote slokken cola, eet wat bami, een stuk chocola, een dropje. Misschien niet in die volgorde maar wel allemaal achter elkaar. Door al de emotie, of was het toch door de hitte?
Mijn voeten raken de grond en mijn rok hangt weer op juiste manier langs mijn benen. De hitte heb ik niet uit kunnen zetten. Ikzelf daarentegen, ging aardig uit.
XOXO Manon
Ik ben altijd erg benieuwd naar wat je van mijn artikel vond. Vond je het leuk? Heb je een vraag? Of wil je iets anders aan mij kwijt? Ik lees je reactie graag. Vind ik leuk! Geef ik jou daarop weer een reactie ;)
Of stuur mij een email via het contactformulier.
Dit artikel delen mag natuurlijk ook !