Mijn driekamerige rechtszittende hart is het mooiste aan mij. Mijn hart laat mij namelijk nergens mee wegkomen. Ohja, ik heb het lang vervloekt om al die keren dat het te hard van slag ging. Of dat ik echt wel wat meer energie wilde hebben omdat ik EN naar de het etentje wilde, daarna een filmpje pakken EN dan ook nog mee uit. De disco of kroeg in tot 's nachts. Maar mijn hart fluistert mij altijd liefelijk in: Doe maar even niet. Dit is wel genoeg zo.
Wanneer ik niet luister stuurt hij mij een signaal naar mijn oog wat wazig begint te trillen waardoor ik hoofdpijn krijg. En wanneer ik dan nog niet luister gooit hij gewoon het ritme omhoog. Maar dan ook echt hoog. Al voelt dat vreselijk, alsof het hart er kloppend uit zal bonken. Alsof ik dood ga. Toch is het heel lief van mijn hart. Want soms moet ik (of moest ik) dus hart geremd worden. Ik word gewaarschuwd. De ene keer harder dan de ander.
Misschien was het nog nooit eerder zo gemakkelijk om uit te leggen wat het betekend om met een aangeborenhartafwijking van drie kamers te moeten leven. Want, we worden op het moment in deze Coronatijd
allemaal even terug gefloten. Gedwongen om stil te staan. Te voelen. Voelen wat nu echt belangrijk is. Wat missen we echt? Waar wil je, ook jouw beperkte energie nu echt nog voor gebruiken?
Wat waren we vergeten? Hoe fijn knuffels van geliefden voelen? Hoe fijn aandacht is. Maar echt aandacht en liefde. Die kun je niet voelen als je blijft door hollen. Die kun je alleen voelen als je stilstaat. Of ligt. Want soms wordt je letterlijk gevloerd.
Ik in ieder geval wel. Ik had geen andere keus dan op de vloer daar midden in de MacDonalds te luisteren naar mijn bonkende hart. Leven met een driekamerig hart betekend dat ik ALTIJD minder energie heb.
Mijn 100 procent is jouw (degene met een hart met vierkamers en alles op de juiste plek) 80 procent. Maar die 80 procent is mijn 100 procent. En ALLES wat ik heb. En, dan hebben we het nog over een goeie dag waarop ik dat haal, op andere dagen haal ik dat niet eens. Wanneer ik dingen ga ondernemen of gewoon aan de dag ga beginnen verlies ik steeds een beetje van die energie zoals dat bij iedereen gaat.
Alleen ik zit, omdat ik al begin met die 80 (wat mijn max 100 is) al veel sneller in de richting van 60 of 50 procent. Ik heb dus geen energie "over" om naar dat etentje, filmpje EN kroeg te gaan. Ik kan nog zo mijn best doen, maar liever doe ik niet meer zo goed mijn best dat ik in het ziekenhuis met ritmestoornissen kom te liggen. Dat is niet het juiste soort mijn best doen.
Het tempo van mijn hart is het quarantaine tempo. Waarin alle sociale verplichtingen even niet meer de prioriteit hebben. Waarin het niet gaat om: En en En.
Heel stiekem is het ook voor mijzelf bijna nog nooit eerder zo makkelijk geweest dan mij te houden aan mijn eigen harte-tempo dan in deze aparte Coronatijd.
Het tempo van mijn hart is: relax opstaan, even een wandeling maken in de frisse lucht (al zijn dat misschien rondjes in de tuin) een boek lezen, een beetje schrijven een beetje zingen. Met mijn vriend op de bank een film kijken. Lunchen in de tuin, samen in de zon. Lekker man!
Dat betekend het om te leven met een driekamerige rechtszittend hart. Een tempootje lager. Het hart weet het wel. Het vertelde altijd al zijn eigen hart verhaal. Gaf het tempo allang aan. Hoor jij , nu jij even stil staat het tempo van jouw hart ook ?
コメント