Elke dag sterven er zoveel doden aan Corona.
Elke dag zijn er weer zoveel besmettingen bij.
Je mag maar drie mensen in je huishouden op bezoek, dan twee, en nu één!
Terwijl er afgeteld werd op een nieuwjaar hopend op een mooi en beter jaar “Want ja het is ook allemaal zo moeilijk. Het was zo’n moeilijk jaar.”
Voor ik het weet zit ik er ook in, en zeg ook ik “Ja het is zo’n raar jaar en het is ook niet makkelijk.”
Ik zit met mijn familie netjes volgens de richtlijnen met niet meer dan zoveel mensen, proost op het nieuwe jaar. Bedenk me dat ik in 2020 samen ben gaan wonen met mijn vriend in Gilze .Mijn eigen appartement heb verhuurd terwijl vele ‘experts’ zeiden dat het lastig zou worden want ‘het is een beetje een moeilijk jaar.” Het was binnen een week verhuurd.
Ik heb, mits het echt belachelijk slecht weer was elke dag 10.000 of meer stappen gelopen. Dat betekend voor iemand met drie hartkamers dat ik elke dag zo’n 8 km in de frisse buiten lucht heb gelopen.
Ik heb genoten van bos wandelingen. Mooie natuur, nieuwe steden ontdekt in Nederland waar ik normaal misschien niet heen had gegaan. Mijn vriend en ik namen een kitten.
Ik begon mijn ochtend zoals ik die altijd al begon met een citroen watertje, mijn superfoods, mijn vitamine D3. Toen ze nog open waren gingen we naar restaurants. Doordat er minder mensen bij elkaar mochten zijn leerde ik vrienden beter kennen. Hadden we met oma’s 1 op 1 tijd en aandacht voor elkaar. Ik houd mijn Champagne omhoog. En proost op inderdaad, nog zo'n rot jaar ;).
We zijn Corona moe. Ik ook, maar ik ben vooral moe van het rumoer. ALLES is Corona ,er lijkt niets anders meer te zijn. Het is overal, op je tv, je mobiel, in de lucht. En gelukkig gaat ook dit thema van het ledenblad van de patiënten vereniging over Corona.
Ik heb alle meningen ondertussen wel gehoord. Ik heb alle en vooral dezelfde gezichten met constant eenzijdige informatie wel gezien,die ene waarheid ken ik nu wel.
Het is een beetje hetzelfde als piekeren, soms wil je wel weer eens leuke nieuwe creative gedachten.
Wat ik ondertussen bijna zou verliezen of wat ik niet meer zo goed door alle herrie van alle kanten hoor is mijn eigen hart. Want mijn hart fluistert altijd lieflijk met mij maar dan moet ik wel een beetje stil zijn om het te horen. Ik zie het allemaal en ik vind er ook wat van. Maar maakt het allemaal echt uit wat buiten gezegd en gedaan wordt, wanneer het resultaat is dat ik mijn eigen rust kwijt raak? Is het het mij waard om mee te gaan in welke stroom dan ook? Of het de extreme voor is, of de extreme tegen is, als dat betekend dat ik mijn eigen hart niet meer hoor? Wanneer ik mn eigen hart niet hoor kan ik het ook niet volgen.
Ik kan jouw met gemak gelijk gegeven, ik kan zelfs met je meegaan in het: Wat is dit belachelijk! Alleen dan zou ik voor mijn eigen hart gaan staan. Een heartblock. Geblokkeerd om liefde te schijnen, te delen.
Ik wil liever niet zitten mokken. Ik wil kiezen voor liefde.
Ik koos mijn hart toen het zei: Nee ik hoef geen elektrische schok. Nee, ik wil die medicijnen niet. Nee die ablatie (operatie) hoef ik niet. ‘Wij kunnen dit samen’ zei mijn hart. Houd je hart vast, zei het. Vertrouw mij. Wanneer je het niet meer weet, vertrouw mij. Ik kan het niet logisch verklaren. Het is een intens diep gevoel wat van binnen uitkomt. Mijn hartengevoel.
Dit is niet een aanval op iets. Dit is een vraag. Hoor jij jou hart nog? En zo ja, wat zegt het jou dan? Jouw hart zegt wat anders dan het mijne. Dit is ook niet een, volg mij-een -doe- zoals- ik- verhaal. Het is een vriendelijke herinnering om vanuit jouw liefde te handelen. Naar jezelf toe, naar anderen: want is het dat niet wat we soms het meeste missen?
Een vriendelijk lieflijke herinnering dat er meerdere verhalen, meerdere waarheden zijn en dat deze ook naast elkaar kunnen bestaan. Er zijn verhalen waar mensen met een beperking de risicogroep, die al maanden binnen zitten. Maar ik wil jou ook zeggen: Ik behoor ook tot de risicogroep en ik heb geen jaar binnen gezeten. Ik heb me aan de regels gehouden. De grens gezocht tussen verstandig en niet panisch worden.
Ik lach met vrienden en hun kinderen tijdens een kabouterwandel pad in de bossen.
Ik ga Corona niet vergelijken met de griep. Tegelijk kijk ik wel naar mijn eigen immuunsysteem. Ik maak nog een smootie met groenten en doe er wat extra vitamine superfoods bij. Ik prop geen frikandellen naar binnen. Dat is wat ik kan doen voor mijn lichaam. Heel gek misschien maar dat deed ik ook allang voordat het ene virus kwam. Ik weet even de naam niet meer, want je hoort er niet zoveel over.
Ik geloof dat echt is. Maar ik geloof ook dat er altijd twee, al dan niet meerdere waarheden zijn. Dit is de mijne.
Ook met mijn driekamerige hart ben ik naar buiten gegaan. Ik heb genoten. En geniet nog steeds. Wanneer je leeft, neem je sowieso een risico, welke dat mag jij zelf beslissen.
Ik zal niet zeggen dat ik het altijd goed doe want je mag best weten, het kost alle energie van me om niet met de buitenwereld mee te gaan. Het kost al mijn mijn energie om mijn eigen hart nog te horen.
Wanneer ik s’ ochtends wakker word en onze kitten Flippie ligt naast me, geeft kleine kusjes. Mijn vriend ligt daarnaast. Daar in dat moment is er alleen liefde. Is er geen Corona. Dat is toch wat we willen? Geen Corona meer.
Misschien heeft zelfs de overheid dan met één ding gelijk. Als alles zich buiten afspeelt, als de herrie allemaal van buiten afspeelt. Keer naar binnen? Blijf binnen, met niet meer dan één persoon. Samen zijn met jezelf. Eng hè?
Liefs XOXO Manon
Dit artikel verscheen ook in de Sinus.