Mijn hand zat maanden lang vastgeplakt aan mijn hals. Nadat mijn hart het had gepresteerd om heel hard achter elkaar te kloppen, moest ik mijn hartslag maar altijd voelen. Ik moest weten of hij niet te snel ging. En omdat ik altijd al iets aparts heb gehad, waardoor mijn hartslag heel moeilijk te vinden is bij mijn pols, hield ik mijn hand in mijn hals. Om de zoveel minuten ging die hand daar weer heen. Ging het wel goed? Voelde ik nu iets? Ging hij nou een beetje snel? Sloeg hij een slag over?
Als je niet in rust bent dan is het niet zo raar dat je hart een beetje ‘snel’ gaat. Als je sport, een beetje doorloopt, een trap op gaat, enorm hard moet lachen om nog maar een paar dingen te noemen gaat die hartslag ook een slagje omhoog. Mijn hart slaat sowieso een apart soort slag, dat weet ik ondertussen na mijn hartslag zo vaak en zo lang vast te hebben gehouden.
Ik had toen nog het idiote idee dat ik met die vastgeplakte hand de controle kon houden. Gekkigheid natuurlijk. Want ook al zou mijn hart weer naar tweehonderdentwintig springen, die hand in mijn hals zou hem echt niet even terug slaan naar een ander acceptabel ritme. Maar ik moest en zou het vasthouden. Vooral niet loslaten.
Misschien is het bijna overbodig om te zeggen dat die hand mij en mijn hart niet bepaald rustiger maakte. Het zorgde juist voor een vicieuze cirkel: Van met de hand naar de hals gaan om controle over de hartslag te willen houden. Dan schrikken van het misschien net wat snelle ritme of die overslag of iets anders wat mijn hoofd had verzonnen om mij lekker strak in paniek te krijgen. Verzonnen ja, want mijn hart maakte natuurlijk keurig rustige of voor zijn doen mooie ritmische slagen. TOTDAT ik met die hand kwam.
Dan ging de hartslag van eigen mijn schrik omhoog en doordat het omhoog ging schrok ik nog meer, waardoor ook het ritme nog meer de hoogte in schoot: AAAAH! De vicieuze cirkel.
Ik had toen niet door dat ik juist alles veel strakker maakte door vast te houden. Dat mijn hart waarschijnlijk dacht: Kom je mij nou potverdorie weer zitten te komen te controleren? Ik doe toch mijn best voor jou? Ik doe het hartstikke goed. Door niemand minder dan mijn eigen zelf zorgde ik ervoor dat mijn hart helemaal gestrest werd. Stel als er bij jou iemand de godganse tijd mee zit te hijgen, in je nek, te controleren en commentaar zit te geven of je het wel goed doet terwijl je gewoon lekker bezig was, wordt je ook een beetje koekoek? Mijn hart dus ook.
Ik heb mijn hand uiteindelijk toch maar niet afgehakt om er vanaf te komen. Mensen om mij heen hebben mij geholpen door simpel even te zeggen: “Hej Manon!” Dan wist ik dat ik die hand weer weg moest halen die zo onopgemerkt weer in mijn hals lag.
Digitale dingen kunnen regelen is mooi en kan fijn zijn. Ik zou het bijvoorbeeld niet erg vinden om niet meer op jaarlijkse controle te hoeven omdat dat een soort van formaliteit is waarin ik (bijna) altijd alleen maar hoef te zeggen dat het goed gaat en de doktoren mij vertellen dat de hartecho er nog steeds zo goed uitziet als hiervoor. Als ik dan niet in wachtruimte hoef te zitten voor een hartfilmpje, dat zou prima zijn.
Ik mag van mijzelf zeker niet gaan kijken op een digitaal iets om mijn hartslag of andere dingen in de gaten te houden. Door die hand weg te halen, los te laten gaf ik vertrouwen aan mijn hart en mijn hart ging en blijft gewoon mooi kloppen. Ik mag mijn hart niet meer zo in de stress zetten.
Tweehonderdentwintig slagen per minuut is best hard. Geloof me, die voel je wel. Zeker ook zonder apparaatje. Dat is hoog genoeg om te weten dat het ziekenhuis moet worden ingeschakeld. Dan ga zelfs ik niet alleen zitten aankloten.
Dat gaat niet meer gebeuren. Daar heb ik het volste vertrouwen in.
Zonder mijn hartslag te voelen in mijn hals of te zien staan op een apparaat volg ik mijn hart.
Liefs, XOXO Manon
Dit artikel verscheen eerder in de Sinus, het ledenblad van de Patiëntenvereniging aangeborenhartafwijkingen.
Comments