Ik dacht nooit na bij het aantrekken van een shirt. Over het feit of mijn littekens dan wel of niet gezien konden worden. Ik trok ook niet per se een badpak aan in plaats van een bikini om mijn litteken te verstoppen. Ik durf mijzelf te laten zien, helemaal.
Maar daar lig ik op de massagetafel. Ogen dicht. Alles behalve mijn bh en onderbroek uit. Half onder een handdoek op mijn rug. Zacht beginnen er van die rustgevende natuurgeluiden op de achter grond te spelen. Ik adem in en adem uit.
“Probeer je adem nog iets meer naar je buik te krijgen, naar mijn handen.” Hoor ik de masseuse zeggen. Haar handen voelen warm op mijn wat koude buik. Ik adem nog wat dieper, adem langer uit. “Ja, nu voel ik je.” Wanneer mijn buik wat graden warmer is geworden verplaats de masseuse zich en gaat achter mijn hoofd staan. Haar handen glijden van mijn schouder, langs mijn hals naar mijn borst. Ik voel de eerste hand op mijn litteken en mijn lichaam schokt. Mijn arm wil omhoog om masseuse dame eens een enorme knal te verkopen. Hard, het liefst met de vuist. BAM! In your face. In haar face.
Je dacht toch niet dat je aan mijn litteken mocht zitten? Blijf van me af. Blijf er van af!
Ik hoor haar zachte sussende stem zeggen “Rustig maar. Geef het meer adem. Ik ga niets engs bij je doen. Ik doe je geen pijn. En als de druk te veel is, mag je dat aangeven. Dan stop ik. Ik ga niet over jou grens. Ik ben niet die zuster, of dokter.” Tranen rollen over mijn over mijn wangen. Want zij is inderdaad niet de dokter of zuster en ik ben niet het drie jarige meisje die niet kan verweren. Ik lig hier nu, jaren later, lekker te liggen ergens in Spijkenisse in een massagepraktijk. Waar ik zoals de massagevrouw zegt "Even niets hoef behalve adem halen."
Ik vond mijzelf altijd wel open, ook over mijn driekamerig, rechts zittende hart. Maar niets is minder waar, want ik kom er achter dat sommige klasgenoten waarbij ik jaren in de klas heb gezeten of meerdere mensen om mij heen niet weten of wisten van mijn hartafwijking. Dat beschouwde ik altijd als compliment want dan hadden ze dat deel van mij niet gezien. Dan dachten ze dus dat ik normaal was, net als zij. Dan had ik het goed gedaan. Haha, hebben jullie even niet doorgehad, hè?
Ik wilde graag dat jij mij ziet, voor mij. Voor wie ik ben en niet (alleen) om mijn hartafwijking. Uiteindelijk ben ik het zelf die niet alleen mijn hartafwijking maar ook mijn hart heb verstopt. Voor jou. Maar vooral voor mijzelf.
Afwijkend of niet, dit is mijn hart. Met een verhaal. Vol liefde. Krachtig en prachtig. Altijd op de achtergrond, of negatief in het ‘nieuws’ geweest.
Met mijn operatie (toen ik bijna 3 jaar was) is mijn borstkas open gezaagd, anders konden de doktoren niet bij mijn hart. Voor zover ik weet zitten er geen metalen of kunstmatige hulpmiddelen in mij. Er is gespeeld met bindweefsel en andere zaken en uiteindelijk ben ik weer netjes dicht genaaid. Naast het dunne rechte streepje op mijn borst zitten er net boven mijn buik twee een soort van rond achtige littekens waar ooit buizen in zaten. Deze ronde littekens noem ik voor zolang ik mij kan herinneren “mijn kraantjes”
Ik ben na de massage sessie vaker met mijn eigen vinger/hand over mijn litteken gegaan. Of liet door mijn man doen. Ondertussen heb ik niet meer de neiging iemand knock-out te willen slaan.
Er zitten wel wat versiersels op en aan mij, maar rauwer, echter dan dit wordt het niet.
Dit ben ik, met mijn anders in elkaar zittende hart. Zonder hart, zonder connectie met dit hart ben ik niet echt Manon. Mis ik niet alleen hartkamer maar een heel deel van mijzelf. Ik kan niet Manon zijn zonder dit hart. Het hoort bij mij en is helemaal van mij. Dat mag jij best weten, jij mag het best zien.
Mijn hart zat al altijd andersom, aan de rechter kant. Het had het altijd al bij het rechter eind.
Nu mag ik het zelf andersom gaan gooien. Hart op de voorgrond. In de schijnwerpers. BAM! Wat dit meest bijzondere hart verdiend voor al het enorm harde werken. Voor al het moois wat het mij heeft en blijft geven. Welke malloot stopt dit hart nou in een verdomhoekje? Ik wil dit hart, de echte ik, leren kennen. Jij ook?
XoXo Manon
Dit artikel verscheen ook in de Sinus
(c) Manon Wang 2018