Met een bos bloemen, bijna zo groot als de zevenjarige zelf, klimt hij de laatste trap van onze portiek op.
“Wow, wat een grote bos!” zeg ik terwijl ik de deur openhoud. Iets wat hijgend van de vier verdiepingen trappen lopen komt de jongen binnen.
“Heb je die zelf uitgezocht?” vraag ik hem.
“Ja,” hij knikt er bij. Zijn moeder die achter hem aam komt, doet hetzelfde.
“En kijk, deze paarse die vond ik zo speciaal.” voegt hij er aan toe.
“Wat mooi!”
De gehele tijd heeft hij de bos stevig met beide handen vastgehouden. Hij strekt zijn armen en drukt de bos in mijn handen.
“Wat zeg je dan?” zegt zijn moeder.
“Oh, alsjeblief”
Ik glimlach “Dankjewel.”
Met de bloemen voor mij uit loop ik naar de keuken. De bos leg ik neer op het aanrecht zodat het lijkt alsof ik zo dadelijk van plan ben de stelen eraf te gaan knippen, of op zoek zal gaan naar een vaas. Ik weet dat dat niet zo is. Want, ik zal het maar eerlijk bekennen, ik ben een bloemen/planten killer. Ik heb nooit bloemen in huis, ik heb dus ook geen vaas. De enige vaas die ik had, daar zitten nu kwasten en potloden in. Mits de kwasten te hard zijn geworden hoeft er geen water bij. Niet veel mensen weten over mij dat ik te lui ben om planten water te geven. Elke keer vergeet ik dat anderen dit niet weten, totdat er iemand heel lief met een bos bloemen aankomt. Ik blijf dan lang met de bos in mijn handen praten en tot ik ze dan zoals nu, hopelijk zo onopvallend mogelijk ergens achter laat.
Ik kreeg ooit een keer een bos zonnebloemen. Schitterend. Gelukkig heeft bijna niemand een vaas groot genoeg in huis voor zonnebloemen. Ik deed ze uiteindelijk in een emmer, een hele grote emmer. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van bloemen. De geuren, de kleuren, de diversiteit. Ik schilder ze bijna altijd, met acryl, geen waterverf. Maar ik weet niet waarom, het interesseert me klaarblijkelijk niet genoeg ze te voeden. Eer dat ik me bedenk dat ik dat moet doen, hangen ze al. Vaak is dat dan ook weken later. Want als ik dan bloemen in huis heb, blijven ze heel lang. Ze zijn dan uiteraard al van kleur veranderd en dat water is ook zeker niet meer nodig. Dingen weggooien is weer een heel ander verhaal.
Inmiddels is het een paar uur later wanneer de jongen achter de xbox, veel te dichtbij voor een veel te groot beeldscherm zit. Vriendin en ik zitten op de bank en kletsen nog altijd. Ook mijn man komt thuis. “Wat een mooie bloemen” hoor ik hem vanuit de keuken zeggen.
Met grote ogen kijk ik vanaf de bank naar hem. Hij heeft een vaas in zijn handen! Met bloemen! De net gekregen levende bloemen! Hij zet ze op tafel.
“Heel mooi.” herhaalt hij goedkeurend.
Goed, we hebben dus één vaas.
XoXo Manon
Ik ben altijd erg benieuwd naar wat je van mijn artikel vond. Vond je het leuk? Heb je een vraag? Of wil je iets anders aan mij kwijt? Ik lees je reactie hieronder graag. Vind ik leuk! Geef ik jou daarop weer een reactie ;)
Of stuur mij een email via het contact formulier.
Dit artikel delen mag natuurlijk ook !