Het is een prachtige dag voor een verjaardagsviering. De zon schijnt en we staan op de stoep. Kijken onze mannen na, die een ritje gaan maken met de MP3 superscooter.
“Ik weet waar we heen moeten” zegt Aurora, die net een dag eerder negen jaar is geworden.
“Als we hier heen gaan, aan het einde van de straat dan kunnen we ze nog zien.”
Ik voel de kleine hand van Thara, het tweejarige zusje van Aurora, in mijn hand en lopen de straat door. De mannen zien we niet meer, ook niet aan het eind van de straat.
“FIETS!” roept Thara wanneer er een fietser komt aangefietst. “Stop!”
De fietser zwaait. Thara’s glunderende ogen kijken mij aan. Thara’s ogen zijn denk ik de mooiste ogen van een tweejarig meisje die ik ooit heb gezien. Daar knalt meer licht, kracht en energie uit dan de zon. Met haar fel gekleurde jurkje en knalroze maillot is ze het zonnetje zelf. Eigenlijk maakt het niet uit wat Thara aan heeft, haar grote bruine ogen stralen door alles heen. Ze huppelt naast mij.
“We kunnen ook naar de speeltuin” hoor ik Aurora zeggen, die net iets voor mij en Thara uitloopt.
“Het is niet ver, het is aan de overkant.”
Aan de overkant betekende nog een straat uit, oversteken, een helling over en de helling weer af. Maar ze had gelijk het was aan de overkant. Bij het zien van de schommels, de rekken en het klimhuisje met glijbaan, voel ik dat mijn hand los wordt gelaten en zie de zusjes zo hard als ze kunnen, rennen.
De kleine beentjes van Thara trippelen sneller achter elkaar dan de mijne ooit zullen kunnen.
Aurora hangt al in of om het rek wanneer ze roept:
“Kijk, ik ga de wasmachine doen, okej?”
“Okej,” geef ik haar als antwoord, terwijl ik mij een voorstelling probeer te maken van hoe Aurora een wasmachine gaat doen. Al snel leer ik dat het niets te maken heeft met kleding of wassen, dan wel de snelheid van het koppeltje duikelen aan een rek.
Aan één stuk snel doordraaien. Maar deze zusjes zijn bepaald niet gek.
Ondertussen klautert Thara in het huisje met de glijbaan. “Kom!”
Ze loopt het huisje door. Naar een soort van op de rand gemaakte verrekijker. Zij kijkt erdoor heen aan de ene kant, ik aan de ander. Lieflijk langzaam zegt ze giechelend
“Haaallloooo”
“Hallooo” lach ik.
“Nu ga ik de dode val doen”
Ik draai me om, naar Aurora die aan de andere kant van de speeltuin nog bij de rekken staat.
“De dode val?” vraag ik haar.
“Ja,” gaat ze verder “Als jij me dan opvangt.”
“Nou,” probeer ik voorzichtig “Ik weet niet of ik je op de goede manier kan
opvangen.”
“Dat maakt toch ook niet uit? Als je me hebt opgevangen, is het toch sowieso goed
De manier maakt niet uit.”
Even was ik haar heerlijke eigen-wijsheid vergeten. Het doet me denken aan de tijd toen ik vaker op haar paste. Ze was een jaar of vier toen ze naar buiten wilde na dat het net keihard had geregend.
“Hoe moeten we dan schommelen als alles nat is?” had ik haar gevraagd.
Ze zuchtte en zei: “Dan neem je toch een handdoek mee en droog je toch alles af?”
Op de weg weer terug naar huis is Thara niet te stoppen en stuitert ze rennend over de paden heen. Ik kan haar niet bijhouden. Gelukkig luistert ze goed, zoals haar grote zus al had voorspeld en stopt wanneer er gevraagd wordt te stoppen.
“Zullen we zo nog naar die andere speeltuin?”
Ik probeer me ervan af te maken door te zeggen dat het beter is om eerst naar huis te gaan, iets te drinken en dan nog naar de andere speeltuin te gaan. Door te zeggen dat mijn man Jordan dan ook mee kan.
Eenmaal thuis, na wat gedronken te hebben, keken vier smekende ogen mij aan.
“Zullen we nu gaan?”
Ik wil niets liever. Ik wil ook nog langer spelen, lachen, rennen, springen, uren lang. Ik draai mij om, slik mijn tranen weg en vertel dat ik toch niet kan. Dat het tijd is voor mij om naar huis te gaan. Ik moet nee zeggen. Want mijn anders werkende driekamerige hart heeft die energie niet. Dat is ook gelijk de grootste reden waarom ik ook nee tegen mijzelf heb gezegd als het gaat om moederschap. Daar hebben wij, ik en mijn man samen heel bewust voor gekozen.
Alle opties zijn zorgvuldig overwogen:
Zelf zwanger worden met de risico’s op vele hartkwalen en misschien wel falen. Voor mijzelf en de baby.
Een langdurig adoptieproces, waar de kans bijna voorafgaand al zeker is dat ik om medische redenen word afgekeurd.
Draagmoederschap, dan zou ik ook zelf wat ik noem hormonale troep moeten gaan slikken. Vind maar eens een draagmoeder. Er komt ook hier zoveel meer bij kijken dan dat. En met mijn klutsei heeft een baby altijd 25% procent kans op een hartafwijking. Dat vinden we veel.
Al deze opties hebben in mijn geval sowieso maar een minuscule kans van slagen. Daar kun je voor kiezen. Wij niet. Elke optie is zo’n groot emotioneel proces en mijn hart is altijd al extra aan het werk om goed aan het werk te zijn. Die grote emotionele druk, die kan er niet bij. Letterlijk misschien eventueel nog wel, maar dat is niet heel lief voor dit speciale hart.
Toen Thara net geboren was en ik haar voor het eerst in mijn armen had, heb ik zo intens naar haar gekeken. Hoe ze met haar kleine vingertjes mijn pink vast had en hoe ze van krijsen (want niemand kreeg haar stil) zoetjes bij mij op schoot in slaap viel. Zo warm en zacht dicht tegen mij aan. Terwijl de andere mensen om mij heen met elkaar aan het praten waren, keek ik naar mijn sleeping beauty.
“Zal ik haar weer van je over nemen. Wordt ze niet te zwaar?” werd er door Thara’s moeder gevraagd.
“Nee hoor.” antwoordde ik en bleef zo lang als ik kon met Thara in mijn armen.
Een paar dagen later viel ik neer (op de grond) bij de McDonalds op de Coolsingel in Rotterdam. Zonder dat ik de marathon had gelopen, nam mijn hart wel een loopje met mij. Niet moeder zijn doet 220 slagen per minuut pijn. Met een luide sirene en een hevige hartritmestoornis werd ik in het ziekenhuis opgenomen. Heel mijn lichaam maar vooral mijn hart huilde. Zoveel emotie daar wist het geen raad meer mee.
Het gaat niet alleen om ‘even niet’ naar de volgende speeltuin kunnen. Het gaat om de verantwoording van een kind erbij. De energie die dat vergt. Want al voor dat ze er zijn, heb je er tig nieuwe zorgen bij. Zal dit wel goed gaan en dat ? Als het net geboren is vraag je je af: Waarom slaapt het nou niet? Of als het wel slaapt: ademt hij of zij nog? Die zorgen en verantwoordelijkheid gaan nooit meer over. En kosten energie. Vooral voor mij enorm veel energie. Mijn hart gaf met knallende bonken aan dat het die extra emotie, stress er niet bij wil. Daar maak ik mijn hart niet blij mee. Mijn hart doet zo zijn best voor mij, ik mag daar niet nog eens zo ver over de grens mee gaan.
Een kind kan ik niet uitzetten wanneer ik mij even niet goed voel. En hoe vaak is even? Dat kan ik van tevoren natuurlijk niet inschatten. Maar ik wil niet dat ik om de haverklap mijn eigen moeder moet gaan bellen met de vraag: ‘Kun je mijn kind even van me overnemen, want het is te zwaar.’ Dan zou ik mijzelf een slechte moeder vinden. Daarbij wil ik niet dat mijn kind doordat ik zo vaak om de hulp van oma zou moeten vragen het verschil niet zou weten tussen mamma en oma.
Ik vind dat een kind meer nodig heeft dan alleen liefde. Want die liefde heb ik in overvloed. Ik houd van kinderen, ik vind ze geweldig! Maar door de best wel wat oppaservaringen die ik heb opgedaan weet ik ook dat ik het fijn vind om bijvoorbeeld ’s avonds lekker door te kunnen slapen. Dat vind ik niet alleen fijn, dat heeft mijn hart nodig. Al ben ik nog zo nieuwsgierig naar hoe eigen en wijs ons eigen kindje zou zijn. Of het meer een mini Chinese versie van mijn man zou zijn of een blondere mini-me, een kind erbij in mijn, in ons leven is te zwaar. Maar Thara en Aurora zitten voor altijd in mijn hart en andersom. Zo een beetje ‘moeder’ kunnen zijn voor meerdere kinderen, daarvan wordt mijn hart wel degelijk heel erg blij.
XoXo Manon
Ik ben altijd erg benieuwd naar wat je van mijn artikel vond. Vond je het leuk? Heb je een vraag? Of wil je iets anders aan mij kwijt? Ik lees je reactie hieronder graag. Vind ik leuk! Geef ik jou daarop weer een reactie ;)
Of stuur mij een email via het contactformulier.
Dit artikel delen mag natuurlijk ook !
Dit artikel staat ook in de Sinus.
Het ledenblad van de patiënten vereniging aangeboren hartafwijkingen.